Letterlijk is faalangst de angst om te falen. Je bent bang dat ondanks een goede voorbereiding er een mislukking volgt. Eigenlijk is er ook al angst vooraf. 'Het zal wel niet gaan lukken, ik krijg vast een black-out', zijn gedachten die lang tevoren al meespelen.
Faalangst heb je alleen als het gaat om een bepaalde 'taak', iets wat van je wordt verwacht. En ook een 'taak' waar een beoordeling volgt. Voorbeelden: rijexamen, een olympische zwemfinale, een proefwerk op school, spreekbeurt, maar ook het stellen van een vraag in de les aan de leraar. Door de angst presteer je vaak minder dan mogelijk, onder je niveau. Of zijn de dagen/uren voorafgaand aan de 'taak' vreselijk.
Sommige mensen hebben altijd, ook buiten een 'taak', last van angst. Dit noemen we geen faalangst. Eigenlijk zijn deze mensen min of meer altijd angstig, en dus ook bij 'taken'. De begeleiding van deze algemene angst is anders dan bij faalangst.
Het zal je niet verwonderen dat de sociale prestatiedruk bij personen met autisme in veel gevallen (soms chronische en ernstige) vormen van faalangst teweegbrengt.
Goede boeken over (het omgaan met) faalangst:
1 opmerking:
Ik heb een diagnose van autisme, en ben eigenlijk voortdurend angstig.
Nochtans heb ik ook faalangst gekend. Toen ik op school zat (is al een aantal jaren geleden), durfde ik nooit een vraag te stellen, was ik bang iets verkeerd te doen of te zeggen. Ik was angstig van wat de andere leerlingen van mij zouden denken. Ik probeerde er alles aan te doen om te zijn zoals de anderen, ik dacht vrienden te hebben (maar bleek later dat ze zogezegd vriendin waren van mij, om van mijn goedheid te profiteren).
Ik zou nochtans graag eens een dag zonder angsten leven....
Een reactie posten