Een post van Gerrit Holl.
Gerrit heeft het Syndroom van Asperger en schrijft daarover op zijn website: http://www.topjaklont.org
Veel mensen lijden aan het syndroom van N. Laten we de mensen die aan dit syndroom leiden groep N noemen. Deze mensen zijn dagelijks obsessief bezig met het aanmaken en onderhouden van menselijke contacten. Sommigen zijn daar zo intens mee bezig dat ze niet meer rationeel kunnen nadenken. Ze besluiten bijvoorbeeld niet te gaan studeren wat ze interessant vinden of niet te gaan wonen waar ze willen en kunnen wonen, omdat er een ander mens is dat hen ergens naar toe "trekt". Terwijl contact ook via e-mail kan bestaan. En je kunt toch gewoon ieder weekend naar elkaar toe gaan? Om een studierichting af te laten hangen van een ander is heel twijfelachtig. Misschien vergooi je je hele toekomst wel. Misschien heb je ergens talent voor en plezier in en ga je desalniettemin iets anders doen.
Ondergetekende kent van dichtbij een levend voorbeeld hiervan. Al zou ondergetekende vermoedelijk niet bestaan hebben als die persoon toen anders beslist had ;-). Maar... het probleem wordt ernstig onderschat door de hedendaagse maatschappij. Miljarden mensen op aarde hebben er dagelijks last van. En ze weten het niet.
Het is een soort verslaving. Wanneer zo iemand gedurende een bepaalde periode zonder lotgenoten is, kan dat tot ernstige psychische problemen lijden. De ernst hiervan varieert per individu - want ze zijn niet allemaal hetzelfde. Sommigen worden ongelukkig als ze een paar weken niet met hun lotgenoten samen kunnen zijn. Anderen worden dat al na een paar dagen.
Er zijn zelfs gevallen bekend van mensen die een paar uur alleen zijn al als vervelend ondervonden. Dat zijn de extreme gevallen. Er zijn echter ook mensen die weliswaar veel contacten met lotgenoten hebben, maar desondanks toch ongelukkig zijn omdat de contacten de verkeerde vorm aannemen: het moet precies zo gaan zoals de persoon dat wil, want als het niet precies in het rigide beeld past, gaat het al mis. Als de lotgenoten zich net ietsjes anders gedragen kan dat ernstige gevolgen hebben.
De gevolgen verschillen ook per persoon. Alhoewel de meeste mensen er geen ernstige schadelijke gevolgen ondervinden als ze enige tijd zonder lotgenoten zijn, zijn er gevallen bekend waar dat wel zo is. Terwijl men zou verwachten dat de afwezigheid van irrationele lotgenoten tot een afname van irrationaliteit zou leiden, is soms het tegendeel het geval. Dat zet wetenschappers nog altijd tot raadsels. Er zijn mensen van groep N die zichzelf moedwillig vergiftigen, zonder dat ze het willen onderkennen. Middelen hiertoe zijn vaak tabak, alchohol en marihuana, en in ernstiger gevallen zelfs harddrugs. Er zijn zelfs gevallen bekend waarin de verslaving aan lotgenotencontact tot dodelijke slachtoffers heeft geleid. Sommige van deze zelfmoorden maken desalniettemin andere lotgenoten ongelukkig - blijkbaar is het mogelijk dat iemand niet weet dat hij/zij contact met lotgenoten heeft. Of is er wel contact maar neemt de een er geen genoegen mee maar de ander wel. Ook blijken sommigen zeer weinig van biologie te weten, getuige het aantal gefaalde pogingen een eind aan het leven te maken.
Deze verslaving aan lotgenotencontact is een van de meest uitgesproken kenmerken van groep N. Verder gaat dit contact vaak gepaard met een uiterst irrationele angst voor taal: het gaat soms zo ver dat N'ers, zonder dat ze daadwerkelijk doof of stom zijn, de illusie heeft dat hij/zij in staat is terug te keren naar de dierenwereld en gedeeltelijk of zelfs volledig zonder taal te pogen een boodschap over te brengen. Vanzelfsprekend leidt dat erg vaak tot misverstanden. Wanneer ze dan wel taal gebruiken, is het vaak volkomen overbodig of volkomen onzinnig: de uitspraak "Mooi weer, he?" lijkt niet gecorreleerd te zijn aan het daadwerkelijke weer maar bij regen net zo vaak voor te komen als bij zonneschijn, terwijl uit opinie-onderzoek blijkt dat het laatste weertype zeer veel populairder is.
Het is tragisch dat er anno 2004 niet eens een naam voor dit verschijnsel bestaat, laat staan dat een genezing in zicht is. Het moge duidelijk zijn dat de meeste N-ers zeer verheugd zouden moeten zijn wanneer een genezing mogelijk zou worden, zodat ook zij normaal kunnen worden.
Veel mensen lijden aan het syndroom van N. Laten we de mensen die aan dit syndroom leiden groep N noemen. Deze mensen zijn dagelijks obsessief bezig met het aanmaken en onderhouden van menselijke contacten. Sommigen zijn daar zo intens mee bezig dat ze niet meer rationeel kunnen nadenken. Ze besluiten bijvoorbeeld niet te gaan studeren wat ze interessant vinden of niet te gaan wonen waar ze willen en kunnen wonen, omdat er een ander mens is dat hen ergens naar toe "trekt". Terwijl contact ook via e-mail kan bestaan. En je kunt toch gewoon ieder weekend naar elkaar toe gaan? Om een studierichting af te laten hangen van een ander is heel twijfelachtig. Misschien vergooi je je hele toekomst wel. Misschien heb je ergens talent voor en plezier in en ga je desalniettemin iets anders doen.
Ondergetekende kent van dichtbij een levend voorbeeld hiervan. Al zou ondergetekende vermoedelijk niet bestaan hebben als die persoon toen anders beslist had ;-). Maar... het probleem wordt ernstig onderschat door de hedendaagse maatschappij. Miljarden mensen op aarde hebben er dagelijks last van. En ze weten het niet.
Het is een soort verslaving. Wanneer zo iemand gedurende een bepaalde periode zonder lotgenoten is, kan dat tot ernstige psychische problemen lijden. De ernst hiervan varieert per individu - want ze zijn niet allemaal hetzelfde. Sommigen worden ongelukkig als ze een paar weken niet met hun lotgenoten samen kunnen zijn. Anderen worden dat al na een paar dagen.
Er zijn zelfs gevallen bekend van mensen die een paar uur alleen zijn al als vervelend ondervonden. Dat zijn de extreme gevallen. Er zijn echter ook mensen die weliswaar veel contacten met lotgenoten hebben, maar desondanks toch ongelukkig zijn omdat de contacten de verkeerde vorm aannemen: het moet precies zo gaan zoals de persoon dat wil, want als het niet precies in het rigide beeld past, gaat het al mis. Als de lotgenoten zich net ietsjes anders gedragen kan dat ernstige gevolgen hebben.
De gevolgen verschillen ook per persoon. Alhoewel de meeste mensen er geen ernstige schadelijke gevolgen ondervinden als ze enige tijd zonder lotgenoten zijn, zijn er gevallen bekend waar dat wel zo is. Terwijl men zou verwachten dat de afwezigheid van irrationele lotgenoten tot een afname van irrationaliteit zou leiden, is soms het tegendeel het geval. Dat zet wetenschappers nog altijd tot raadsels. Er zijn mensen van groep N die zichzelf moedwillig vergiftigen, zonder dat ze het willen onderkennen. Middelen hiertoe zijn vaak tabak, alchohol en marihuana, en in ernstiger gevallen zelfs harddrugs. Er zijn zelfs gevallen bekend waarin de verslaving aan lotgenotencontact tot dodelijke slachtoffers heeft geleid. Sommige van deze zelfmoorden maken desalniettemin andere lotgenoten ongelukkig - blijkbaar is het mogelijk dat iemand niet weet dat hij/zij contact met lotgenoten heeft. Of is er wel contact maar neemt de een er geen genoegen mee maar de ander wel. Ook blijken sommigen zeer weinig van biologie te weten, getuige het aantal gefaalde pogingen een eind aan het leven te maken.
Deze verslaving aan lotgenotencontact is een van de meest uitgesproken kenmerken van groep N. Verder gaat dit contact vaak gepaard met een uiterst irrationele angst voor taal: het gaat soms zo ver dat N'ers, zonder dat ze daadwerkelijk doof of stom zijn, de illusie heeft dat hij/zij in staat is terug te keren naar de dierenwereld en gedeeltelijk of zelfs volledig zonder taal te pogen een boodschap over te brengen. Vanzelfsprekend leidt dat erg vaak tot misverstanden. Wanneer ze dan wel taal gebruiken, is het vaak volkomen overbodig of volkomen onzinnig: de uitspraak "Mooi weer, he?" lijkt niet gecorreleerd te zijn aan het daadwerkelijke weer maar bij regen net zo vaak voor te komen als bij zonneschijn, terwijl uit opinie-onderzoek blijkt dat het laatste weertype zeer veel populairder is.
Het is tragisch dat er anno 2004 niet eens een naam voor dit verschijnsel bestaat, laat staan dat een genezing in zicht is. Het moge duidelijk zijn dat de meeste N-ers zeer verheugd zouden moeten zijn wanneer een genezing mogelijk zou worden, zodat ook zij normaal kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten