Mijn ervaringen met autisme
Je bent jong en je wilt van alles nog doen voor dat er kinderen komen. Dat zal velen bekend voorkomen, niets bijzonders... Ook 20 jaar geleden niet.
Uiteindelijk op mijn 29e raakte ik dan toch zwanger van ons 1e kindje.
Oké niet helemaal zonder problemen maar de zwangerschap is eigenlijk gewoon goed verlopen. In oktober inmiddels 18 jaar geleden is onze zoon geboren.
Een gezonde Hollandse jongen die het eigenlijk best wel goed deed. Natuurlijk waren er wat kleine opstart problemen maar die heeft toch iedere moeder?
Huilen doen toch alle baby's? En hij huilt alleen maar als hij niet bij mij kan zijn dus dan neem ik hem toch gewoon in de buikdrager overal mee naar toe! Zelfs tijdens het huishouden heb ik hem regelmatig bij me.
In slaap vallen en doorslapen vond hij wat moeilijk maar als creatieve ouder los je ook dat al experimenterend op. Wikkel hem voor het drinken al in een grote handdoek, tegen de tijd dat hij klaar is met zijn voeding en in slaap valt, trekken we die iets strakker aan, ja dat leek veel op inbakeren, en als hij in mijn armen in slaap was gevallen kon hij met doek en al in zijn bedje gelegd worden waar hij dan toch de strakke doek als veiligheid bleef voelen en dus door sliep. Ook "samen" slapen hebben we een hele tijd gedaan maar als je na 3 a 4 maanden weer moet gaan werken wordt dat toch wat lastiger dus weer creatief op zoek naar iets anders of je eigen slaap er gewoon bij in laten schieten. Als snel vond hij zelf een middagdutje helemaal niet meer nodig.
Verder was het een scheet van een baby die goed groeit en zeer ondernemend zijn eigen wereld ontdekt, let wel niet verder dan onze voor deur, vanaf dat punt zocht hij de veiligheid van mama of papa weer op.
Ook op bezoek gaan is geen probleem, immers waar ik ben is mijn baby (en later peuter) tevreden en voelt zich veilig, dat dat verlatingsangst heet en verder gaat dan bij de meeste baby's van die leeftijd, is iets waar je als nieuwe ouder eigenlijk totaal niet bij stil staat, je lost het gewoon zo goed mogelijk op.
Als peuter is hij in thuis wel druk, maar ach welke gezonde Hollandse jongen is dat niet? Dat hoort er toch gewoon bij? Kortom, als ouder had ik wel wat vraagtekens hier en daar, maar lang niet genoeg om te vermoeden dat er echt iets in de ontwikkeling van mijn zoon "anders" was.
Dat vermoeden begon wel te komen toen hij naar de peuterspeelzaal ging. Het afscheid nemen was al een crime voor hem, dit vond hij echt heel erg, welke manier we ook bedachten het resultaat was altijd het zelfde: hartverscheurend verdriet als ik weg ging.
De kleuterjuffen deden echt hun best maar onze zoon kwam niet tot de echt spelen, vooral niet met andere kinderen, ook kleuren, kleien, enz. was hij niet bij te krijgen. Nee, onze zoon bracht zijn tijd daar door met het op een rij zetten van de autootjes en was daar erg gelukkig mee. Aan het einde van het dagdeel kwamen de "grote" auto's en fietsjes te voorschijn. Nu ging onze zoon uit zijn dakje. "Ruimbaan..! hier kan ik wat mee en dat zal ik een laten zien ook..!"
Dat ging helaas wel ten koste van de veiligheid van de andere kinderen, maar daar zat mijn zoon niet mee. Hij mocht fietsen en zou dat doen ook.
Al op deze jonge leeftijd begonnen steeds meer dingen op te vallen; al zweefde het woord autisme nog lang niet door ons hoofd. We hebben het hier wel over 1996/1997. Termen als autisme, Asperger, PDD-NOS zijn termen die alleen in de psychiatrie heel voorzichtig komen bovendrijven. Laat staan dat je als nieuwe ouder hier aan denkt. Achteraf gezien waren dit toch hele specifieke situaties, waarvan we nu weten dat die ontstonden door zijn Syndroom van Asperger.
Zo is daar die keer bijna aan het eind van het 2e "schooljaar" waar zijn vast juf afscheid neemt omdat ze met pensioen gaat. Om dit te vieren was er door de kinderen en ouders voor de juf een afscheidsfeest georganiseerd. Alle kinderen en ouders waren op school een drukke bedoening maar wel gezellig. Althans dat vonden wij... Onze zoon dacht daar heel anders over. Die werd door zijn vader naar school gebracht en al van een afstand zag hij dat de dag anders zou zijn dan anders. Dit idee alleen al was hem te veel. Nog ruim vóór de deur begon zoonlief het al op een brullen te zetten en wilde op geen enkele manier het gebouw in.
Het zal u waarschijnlijk niet verbazen dat hij dit afscheidsfeestje niet heeft mee gemaakt...
Later kwam de juf nog bij ons aan de deur om onze zoon toch haar afscheidscadeautje te kunnen geven. Ook nu kon hij het nog steeds niet opbrengen om "afscheid" te nemen van de juf. Wat moet er in het hoofdje van die jongen zijn omgegaan? Schooltje had zo heel af en toe wel zijn leuke kanten, maar toch alleen maar als hij er op kon rekenen dat zijn eigen juf daar zou zijn..? Als die er volgende week nu niet meer was hoe moest dat dan..? Dat alle andere juffen nog wel aanwezig zouden zijn deed hier helemaal niets aan af.
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten