In De Regels van Matthijs filmt regisseur Marc Schmidt zijn jeugdvriend Matthijs, die als autist wanhopig orde in de chaos om hem heen probeert te scheppen. Mensen zijn onvoorspelbaar en onbetrouwbaar, ze houden zich niet aan de logica van zijn denken. Matthijs neemt ieder gesprek dat hij voert op en archiveert het, de archieven reiken tot het plafond. Als de woningbouwvereniging hem uit zijn woning dreigt te zetten, ziet Matthijs zelfmoord als enige uitweg.
De Regels van Matthijs ging op het Internationale documentaire filmfestival Visions du Réel in Nyon in première en won daar de Grand Prix voor Internationale Beste Lange Documentaire. De jury was onder de indruk van de documentaire over de vriendschap tussen de filmmaker en zijn autistische vriend Matthijs:
With love and courage the filmmaker places us face to face with his childhood friend. This film crosses a border into the unknown and mysterious world of autism. Matthew’s Laws gives us the opportunity to experience friendship and self-determination in the face of society’s demands from a unique point of view.
In Nederland zijn naar schatting 85.000 45-plussers met een vorm van autisme, waarvan meer dan de helft nooit de juiste diagnose heeft gekregen. Matthijs was 28 toen de diagnose Syndroom van Asperger werd gesteld. Er is sinds een aantal jaren een lijst met kenmerken die het voor behandelaars makkelijker maken om autisme te herkennen. In de loop van 2012 komt er voor psychiaters, psychologen en psychiatrisch verpleegkundigen een diagnose- en behandelrichtlijn voor volwassenen.
De Regels van Matthijs is een coproductie van Basaltfilm, Industrious Empire en NCRV en is tot stand gekomen met steun van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Mediaproducties.
2 opmerkingen:
Erg heftig en herkenbaar deze documentaire. Ik heb hem in etappes gekeken, want het werd me regelmatig te veel. Het is voor mij erg confronterend.
Net de docu gezien, hij heeft het veel moeilijker dan ik. Ik kan het redelijk onder controle houden, behalve bij situaties die onrecht betreffen, dan wordt ik ook gevaarlijk maar begin niet te schreewen, maar ik merk dat mensen dan terugdeinzen voor de onderhuidse dreiging. Gelukkig is het nog nooit tever gegaan.
Een reactie posten