Autisme heeft vele gezichten...
Er is niets alleen "klassiek" autisme, PDD-NOS, Asperger en MCDD; maar er is in het raakvlak en de overlap van deze "stoornissen" ook nog eens een oneindige variatie in gedragskenmerken te vinden. Om nog maar niet te spreken over comorbiditeit met zaken als Verstandelijke handicap, AD(H)D, hoogsensitiviteit, leerstoornissen, persoonlijkheidsstoornissen enz. enz.
Het is voor ouders, leerkrachten en hulpverleners al een hele toer om Autisme te leren begrijpen en vervolgens de mens met autisme en zijn of haar gedrag met dit "autibegrip" te benaderen. Als het ons al lukt om ons ervoor "open te stellen", dan leren we met vallen en opstaan en schade en schande op den duur de wereld door een "autibril" te bekijken. En als je vervolgens als "autismedeskundige" denkt dat je het dóór hebt en dat er voor mensen met autisme een bepaalde "aanpak" geldt, dan heb je het alwéér mis...
Alleen al de grote verschillen in sociaal emotionele ontwikkelingsleeftijd spelen ouders, leerkrachten èn hulpverleners parten als het gaat om het begrijpen van autistisch gedrag.
Niet zelden worden mensen met autisme om die reden overschat als het gaat om het hen toedichten van vaardigheden of ontwikkelingsmogelijkheden. Even zo vaak worden zij echter ook onderschat en blijkt dat ze iets waarvan we nooit hadden gedacht dat het haalbaar was, bijna kinderlijk eenvoudig onder de knie weten te krijgen...
Als ouder, hulpverlener en (ervarings-) "deskundige" betrap ik mezelf nog dagelijks op dit soort "foutjes" en verkeerde inschattingen...
Ik ken een meervoudig gehandicapt meisje (hersenbeschadiging en inmiddels gediagnosticeerd met PDD-NOS) dat 5 jaar geleden (ze was toen 7 jaar) niet of nauwelijks kon lopen en praten. Het was niet gelukt om haar zindelijk te krijgen en ze communiceerde nauwelijks met haar omgeving. Haar ouders waren aan het einde van hun latijn. Het "deskundige" advies was om haar op te laten nemen in een instelling. Ze had haar "maximale ontwikkelperspectief" bereikt en naar alle waarschijnlijkheid zou ze haar hele leven afhankelijk blijven van intensieve residentiële zorg en begeleiding.
Vanwege haar hersenbeschadiging en omdat er toen nog niet aan autisme werd gedacht, werd ze opgenomen in een antroposofische instelling (zonder enige autismedeskundigheid), waar ze met veel liefde, geduld en ondersteuning en tegen alle verwachtingen in, langzaam uit haar schulp begon te kruipen. Ze begon te communiceren, te lopen en uiteindelijk te praten en groeide uit tot een levenslustig en leergierig meisje. Nu, 5 jaar later, staan we voor de keuze naar welke praktijkschool ze volgend jaar zal gaan. Wie had dat ooit verwacht...
Een situatie als deze maak je natuurlijk niet dagelijks mee, maar ze illustreert naar mijn mening wel dat we altijd open moeten blijven staan voor het onverwachte; het altijd voor onmogelijk gehoudene en de altijd aanwezige intrinsieke krachten en kwaliteiten van "gehandicapte" mensen...
Zolang we maar oppassen om onszelf teveel als "deskundige" te zien en daarmee ongewild nieuwe richtingen en mogelijkheden voor mensen afsluiten, kan iets waarvan we tot gisteren dachten dat het nooit binnen ons bereik zou liggen, morgen opeens bereikt zijn..!
Gelukkige Feestdagen..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten