Encopresis, ook wel fecale incontinentie of ontlastingsincontinentie genoemd, is een bekend kinderpsychiatrisch, kindergeneeskundig en psychologisch probleem bij kinderen. In 80% is achterliggend sprake van obstipatie (verstopping). De combinatie van medische en psychologische oorzaken maken ontlastingsproblemen lastig behandelbaar (Borwitz, et al, 2002; Buttross, 1999).
Ontlastingsproblemen hebben een ongekend grote impact op het sociaal-emotionele functioneren van kind en gezin, hetgeen in hulpverlening vaak onvoldoende wordt onderkend (Cox, et al, 2002; Everdingen van, & Groeneweg, 2005).
Uitspraken van cliënten en ouders vanuit de praktijk mogen de impact van deze klachten op kind en gezin benadrukken:
“Als mijn zoon om een knuffel vraagt, zet ik eerst een stap achteruit omdat hij stinkt. Dat is toch het ergste wat een kind kan overkomen, steeds weer afgewezen worden door je eigen moeder …”
“Mijn dochter was zindelijk, maar sinds ze op de basisschool zit, poept en plast ze weer in haar broek. Ze klaagt nu ook dagelijks over buikpijn en wil niet meer naar school …”
“Ik heb elke dag ruzie met mijn dochter. Dagelijks vind ik vieze broeken (in de wasmand, onder haar bed). Ongelukjes tot daar aan toe, maar waarom blijft ze er in rondlopen? Waarom liegt ze erover …?”
“Mijn leerkracht van groep 6 zegt dat ik te lui ben om naar de wc te gaan. Ik ben anderen tot last met mijn vieze broeken. Ik wil wel eerder naar de wc gaan, maar ik voel het niet aankomen. Vaak als ik ga lopen zit het zo maar ineens in mijn broek …”
“Ik ben 8 jaar en mijn zusje van 5 noemt me net als mijn ouders ‘biobak’ …”
“Ik ben 15 jaar en ik heb een eigen stoel in de kamer: een plastic tuinstoel, omdat ik anders de bank bevuil. Iedereen maakt zogenaamd grappige opmerkingen, maar ik wil geen eigen 'poeptroon' …”
Het volledige artikel is hier te downloaden als PDF.
Bron: Wetenschappelijk Tijdschrift Autisme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten