(en trouwens ook mijn cynische sarcasme...)
Is het jullie ook opgevallen..?
De schare bewindslieden, politici, ministers, staatssecretarissen enz. die de laatste tijd vinden dat er véél te snel 'etiketjes worden geplakt' omdat je mensen daarmee maar zou 'stigmatiseren' en ze zou 'veroordelen tot een 'levenslange zorgbehoefte' en dat ze daarmee ontslagen zouden worden van hun 'eigen verantwoordelijkheid' om iets aan hun lot te doen..?
Het klinkt zo bezorgd hè..? Zo begaan met het lot en de mondigheid van de minderbedeelde medemens. Maar zou het ze daar werkelijk om gaan? Of zijn we weer gewoon aan het bezuinigen ten koste van de zwaksten, de minst draagkrachtigen en de minst kansrijken in onze samenleving...?
Ben ik nou gek, of bestempel je met de uitspraak dat 'lastige kinderen lang niet altijd gek' zijn in één klap alle kinderen die ADHD, Autisme, Dyslexie of NLD hebben als wel gek..!!??
En begrijp ik nou goed dat die slimmeriken in feite suggereren dat je, als je iemand zonder benen zijn rolstoel zou afpakken, zij denken dat hij als vanzelf weer zou leren lopen..??!!!
Ik snap er niks meer van. Zijn diagnoses als: Kanker, Diabetes, ALS of MS dan niet dezelfde soort "etiketjes" als ADHD en Autisme..? Moet iemand met reuma die vanwege hevige pijn medicatie moet hebben of in een rolstoel zit dan ook maar gewoon "een beroep op zijn of haar netwerk doen..?" Moet iedereen met een (chronische) ziekte in het vervolg maar "niet meer zeuren" en "normaal" gaan doen..?
Ik kan er niet over uit hoe kwetsend en discriminerend die huidige trend is om mensen / kinderen met een handicap te bestempelen als simulanten of als luie profiteurs en in dezelfde ademteug hun ouders het predicaat "slechte opvoeder" te geven. Onderwijl de artsen, psychologen en psychiaters die de aandoening diagnosticeren of een behandeling of medicatie voorschrijven afschilderend als overmedicaliserende kwakzalvers...!!!
Ze pakken het trouwens best slim aan hoor. Overal trommelen ze zgn. "deskundigen" (artsen/psychiaters) op die, omdat ze vermoedelijk ooit nog een (politieke) carrière ambiëren, maar al te bereidwillig en bevestigend jaknikkend de publiciteit opzoeken om de "campagne" kracht bij te zetten...
Prachtig om te zien, al die sociaal bewogen "integriteit" en "ethiek", vind je niet..?
Maar, wie zijn er hier nou eigenlijk GEK..!!!?
4 opmerkingen:
Ben het er roerend mee eens! Met Suzan, met Arga, met jou. We zijn het er allemaal overeens dat dit niet kan! Het is pure discriminatie. Men zegt toch ook niet nou die hartinfarcten stijgen de pan uit laten we die diagnose maar een halt toeroepen!
Het begon al met Schippers die wist te melden dat psychiatrische ziekten geen echte ziekten zijn. Ik ga van der Gaag vragen op de dag van de verontwaardiging tegen alle bezuinigingen van het kabinet waaronder onze stapeling op 20 nov op de Dam hierover te spreken. Want we moeten echt een tegengeluid laten horen!
Kinderen met een diagnose hebben AWBZ zorg nodig, meer of minder intensief, en dat kost de overheid geld. Aan de andere kant worden met passend onderwijs allerlei testen en toetsen ingevoerd. Dus werken ze zelf in de hand dat kinderen met een lichte diagnose het ook niet meer trekken! Ouders vragen nooit onterecht hulp, vaak zijn ze dan al een lange weg gegaan. Ouders willen ook liever helemaal geen diagnose voor hun kind. Met een diagnose stel je de verwachtingen voor de toekomst bij. Als je ziet dat je kind problemen heeft ga je niet juist meer eisen aan je kind stellen. Je gaat zoeken naar de oorzaak van deze problemen. En uiteindelijk is dan vaak hulp nodig.
Er steekt ook een gevaar in. Stel dat er echt een trend gezet wordt minder te gaan diagnosticeren. Het probleem of de problemen ontken je, worden niet benoemd, en de eisen aan het kind blijven bestaan. Kind krijgt geen hulp, geen begeleiding, leert niet omgaan met zijn of haar makke, ouders leren het kind niet beter begrijpen. Dan pas veroorzaak je problemen. Want vroeg of laat lopen die kinderen vast. Ik ben zelf pas op late leeftijd gediagnosticeerd met autisme. Ik ben een poos kwaad en verdrietig geweest. Er had mij veel leed bespaard kunnen worden. Ik probeerde me altijd aan te passen, deed ontzettend hard mijn best maar kreeg altijd de deksel op mijn neus. Dat is op den duur knap frustrerend. Het gekke is dat ik nu ik wel een diagnose heb er veel meer relativerend naar kan kijken. Ik weet nu waardoor het aanpassen niet altijd lukt, maar accepteer dat ook. Natuurlijk ben ik best nog wel eens verdrietig maar veel vaker niet meer. Ik ben nu eenmaal niet zoals de gemiddelde mens en zie en hoor ook dat mensen dat ook wel accepteren en mijn beste vrienden ook waarderen. En ondanks dat ik me niet altijd aanpassen kan word ik wel serieus genomen. Waarschijnlijk ook omdat ik mezelf serieus neem en mij met mijn eigen-aardigheden ben gaan waarderen.
Dat het vingertje weer in een adem naar ouders gewezen wordt vind ik buitengewoon kwetsend. Deze Staatssecretaris heeft nota bene met ouders van o.a. kinderen met autisme gesproken over de PGB plannen. Als ze beter had opgelet en geluisterd had ze kunnen vaststellen dat het vaak hardwerkende mensen zijn, creatief geworden omdat zij, ondanks alles, naar mogelijkheden zoeken. De omstandigheden aanpassen zodat hun kind zo goed mogelijk functioneert. Mensen die vaak uit diepe dalen zijn geklommen.
Ik vraag mij af hoe zij geluisterd heeft. Zij had ook al de conclusie getrokken dat budgethouders zeiden dat tien uur of meer een redelijke grens zou zijn.
Deze staatssecretaris heeft een probleem. Ik denk dat zij in haar hart nl wel sociaal bewogen is. Dat zij 's avonds in de spiegel kijkt en denkt ik kan die mensen toch eigenlijk niet aandoen! Maar de coalitie draagt haar op de maatregelen strak uit te voeren want er moet nu eenmaal naar het geld gekeken worden. Dus zet ze 's ochtends haar andere gezicht weer op.
Welk gezond mens zou niet in gewetensnood komen?
Miek
Het is absurd dat de staatssecretaris zo graag problemen wil ontkennen. Dankzij de huidige stand van de jeugdpsychiatrie heeft onze zoon met een vorm van autisme en de juiste begeleiding veel minder problemen dan ik vroeger. Ik heb in aanleg een veel lichter mankementje dan ons kind. In de jaren '80 had dat zeer ernstige gevolgen in mijn leven. Het ging mij toentertijd veel slechter dan onze zoon nu, die tijdig de juiste hulp kreeg.
AnnaPO
De reinste discriminatie is het. Mijn kind heeft een verstandelijk handicap, kernautisme en ADHD, de laatste 2 bestaan dus eigenlijk niet en ik vraag me af hoe lang het duurt voor de IQ norm zo is bijgesteld dat een IQ van 55 ook geen verstandelijke beperking meer is.
Ik ben bezig onderstaande mail te sturen naar veel LinkedIn-relaties van mij. Lees de tekst:
Ik benader jou, wetende dat je je verbindt aan sociaal-maatschappelijke thema’s met de vraag of je je wilt verbinden aan ‘VOLG DE BLAUWE LIJN, voetstappen van de liefde’. Mijn boek dat gaat over de grenzen van ouderliefde. De eerste tien bladzijden zijn te lezen op www.tenpages.com
Ik heb via TenPages tot 30 januari 2012 de tijd om minstens honderd aandeelhouders over de streep te trekken die minimaal één aandeel kopen van vijf euro. De teller moet op 30 januari 2012 staan op 2.000 verkochte aandelen, dan wordt mijn boek gegarandeerd uitgegeven én delen aandeelhouders in de winst.
Lukt het mij niet, dan krijg iedereen zijn inleg minus 20% teruggestort van TenPages. Tot nu toe heb ik 68 aandeelhouders en 335 verkochte aandelen.
Op mijn website www.geertjepaaij.weebly.com vind je veel informatie en een boektrailer. Een filmpje van één minuut met indringende boekfragmenten.
In dagbladen zoals de Volkskrant verschijnen regelmatig gekscherende artikelen dat het normaal is dat ouders op het schoolplein aan elkaar vragen 'En wat voor psychische aandoening heeft jouw kind? Krijgt hij daar ook een rugzakje voor?' Giovanni Wouters, politicoloog, steekt in Opinie&Debat van 13 augustus 2011 hiermee de draak. Zijn dochter lijdt aan het DNK-syndroom, ofwel zij is een Dood Normaal Kind en daarmee een uitzondering.
Onze minister van Volksgezondheid, Edith Schippers, maakt het nog bonter. Zij vindt dat psychische problemen vooral in eigen kring uitgevogeld moeten worden.
Er zijn nog steeds veel ouders die hun stem niet verheffen en zich schamen. Als de dood dat hun (volwassen) zoon of dochter met schizofrenie met de vinger wordt nagewezen als de zoveelste 'schizofrene mafkees'. Het afschuwelijk drama in Alphen aan de Rijn draagt aan deze beeldvorming bij.
Ouders met een ADHD-kind moeten niet zeuren. Volgens de staatssecretaris van Volksgezondheid moeten ouders genoegen nemen met een zesje op het rapport. De etikettenrage moet verdwijnen, aldus haar opvatting in de Volkskrant van 9 november 2011.
'VOLG DE BLAUWE LIJN' wil een handreiking zijn naar ouders die zich vaak zo verdomd alleen voelen. Laat Nederland weer het land worden van solidariteit, compassie, tolerantie en medemenselijkheid.
Steun je mij als aandeelhouder én ambassadeur? Ik hoop dat ik op je mag rekenen. Niet iedereen is gezegend met een goed stel werkende hersenen. Wat zou jij dan doen als het jouw zoon of dochter betreft? Ik hoop dit vraagstuk hoog op de agenda te krijgen. Als het aan mij ligt, schuif ik na publicatie aan bij de tafel van DWDD (De Wereld Draait Door).
Hartelijke groet,
Geertje Paaij,
(moeder van een 26-jarige dochter, lijdend aan schizofrenie en ADD en van een 24-jarige dochter met de persoonlijkheidsstoornis NAO en ADHD).
Een reactie posten