Onderstaand bericht is overgenomen van: Trouw.nl/Blogs
Autisme, hoe ontzettend licht ook, kunnen we ons het beste op de volgende manier voorstellen. Je geeft twee mensen op het oog twee identieke fietsen en je draagt ze op binnen een half uur een afstand van tien kilometer af te leggen. Wat je er niet bij zegt is dat de ene fiets onzichtbare mankementen vertoont, waardoor je ongemerkt een stuk zwaarder moet trappen. Na afloop verwijt je de persoon met de slechtere fiets dat hij niet sneller was. En, degene die harder moest trappen mag er NOOIT achter komen dat het aan de fiets lag. Zo wil psychiater Koerselmans het graag zien.
Dit is wat veel mensen overkomt in deze zeer ingewikkelde maatschappij. Aan de ouders de schone taak om hun kind even hard te laten fietsen als alle anderen. Ze mogen er zeker niet achter komen dat hun kind net een zwaardere fiets heeft dan anderen, dan worden ze maar gemakzuchtig. Lukt dat allemaal niet zonder de hulp van een fietsenmaker, dan ligt dat altijd aan hen.
Wil psychiater Koerselmans uit alle macht deze regering steunen, die - zo lijkt het - van alles ingefluisterd krijgt van een populist? Of wil hij psychiaters voor volwassenen aan extra werk helpen? Is hij bang dat hij de ouders in kwestie niet meer kan (laten) behandelen tegen burn-out en depressie door onbegrip en zwaar weer bij de opvoeding?
Mensen zoeken NOOIT hulp als het niet nodig is. Altijd overheerst de behoefte aan trots dat je het zonder hulp redt, hoe zwaar het ook allemaal gaat. Pas voor de poorten van de absolute hel overwin je je trots en druk je op de bel van de arts of hulpverlener. En de bureaucratie naar een rugzakje of PGB toe was een ramp die ik liever uit de weg ging. Het PGB heb ik daarom vermeden.
Hoogleraren en hulpverleners uit de jeugd-GGZ denken er over het algemeen precies zo over als ik, heb ik gelukkig gemerkt. Dat merkte ik tijdens spreekuren, bij opvoedcursussen, maar ook op congressen van organisaties als Balans en de Nederlandse Vereniging voor Autisme. Ik denk dat de jeugdhulpverlening zich waarschijnlijk niets laat wijsmaken. Het voordeel is ook dat jonge mensen die in de jeugdhulpverlening gaan werken vaak werkervaring hebben opgedaan in een logeerhuis. Zij hebben dan even in dezelfde schoenen als de ouders kunnen staan.
De oplettende lezer heeft intussen door dat de schrijver van dit stukje ook iets anders dan gemiddeld in elkaar zit, en dat het nogal wat energie en tijd heeft gekost om ermee te leren leven. Ik wens bij dezen dat mijn geweldige ouders NIETS aangerekend wordt.
Er zitten heel goede kanten aan autisme, ook al krijgen deze mensen bij de geboorte een veel grotere last te dragen dan anderen. Mensen met autisme doen zich bijvoorbeeld niet beter voor dan ze zijn.
Tot slot:
Tegen de CDA-bewindslieden zou ik zeggen: u wilt dat gewone mensen gratis steun bieden, in plaats van hulpverleners. U bereikt met uw uitlatingen precies het tegenovergestelde. U veroorzaakt als het ware tegenwind kracht 7 voor deze doelgroep en hun ouders. Vroeg of laat werkt dat ziekte zeer in de hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten