Unieke ervaring: beleving van autisme door film en tekst
Met voorwoord van Prof. dr. Rutger Jan van der Gaag
(incl DVD)
'Mag ik bij u langskomen, want eindelijk heb ik een film gemaakt, waardoor ik kan laten zien hoe ik met mijn autisme naar de wereld en de mensen kijk'. Deborah, een jonge vrouw met autisme, heeft haar beleving van autisme gefilmd.
Drie korte films met veel indrukken, details, andere overgangen, beelden en geluiden waar ogen en oren tekort schieten. Zoveel beeld en geluid in zo weinig seconden. De beelden roepen vragen op: beleef je de wereld echt zo snel, waarom ben je gericht op glinsterende dingen, wat doe je als je te veel prikkels ervaart, wat doe je bij zoveel angst?
Deze vragen zijn aan Deborah gesteld en geven inzicht in de wereld van haar autisme. Bij de filmpjes zijn aanvullende teksten geschreven en door Deborah cartoons getekend om de beelden en tekst te verduidelijken en soms te linken aan de theorie. Waar de tekst en beelden daartoe aanleiding geven, zijn discussievragen toegevoegd. Het boek is het resultaat van een boeiende en betrokken samenwerking tussen ervaringsdeskundige en professional.
De filmpjes en de tekst zijn op verschillende manieren te gebruiken: eerst en vooral voor elke kijker-lezer om te genieten, te ervaren en te beleven; voor ouders, begeleiders en hulpverleners om te ervaren, te herkennen en te begrijpen: voor mensen met een autismespectrumstoornis om eigen ervaringen te vergelijken met die van Deborah; voor professionals om met elkaar de beelden
te analyseren, te bespreken en handvatten voor de praktijk te ontwikkelen.
Deborah van Arragon is een jonge vrouw van 22 jaar met autisme. Ze heeft een vakopleiding restauratie en decoratie genoten en volgt momenteel kunstacademie.
Gerda Bastiaan, MaNP, werkt als autismesteunpuntfunctionaris en ambulant begeleider in het speciaal onderwijs en als verpleegkundig specialist GGZ binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie. Beide auteurs kennen elkaar van de basisschool.
woensdag 31 oktober 2012
dinsdag 30 oktober 2012
Gedragstherapie verandert de hersenen van autistische kleuters
Bepaalde leertechnieken kunnen de symptomen van autisme verminderen. Nu weten wetenschappers ook waarom: omdat de hersenen veranderen, zo concludeert Amerikaans onderzoek. Dit gaat vooral op voor kinderen met de lichtste vorm van de complexe psychische stoornis.
Geraldine Dawson stelde in 2009 al eens vast dat het IQ van autistische kinderen er 17,6 punten op vooruitging als ze twee jaar lang, vijf dagen per week, twee keer per dag een sessie van 2 uur volgden. Dat is het zogenaamde Early Start Denver Model (ESDM). Daarin leerden ze zich normale sociale gedragingen, zoals tanden poetsen en omgaan met familie.
Dawson en haar team zochten naar het waarom van deze verandering. Konden veranderingen in de hersenen aan de basis liggen? Voor de leeftijd van zes jaar zijn hersenen redelijk plastisch, en kunnen ze dus hervormd worden naargelang de ervaringen van en de invloeden voor het opgroeiende kind.
Dat werd getest op een groep van 48 kinderen, van 1,5 tot 3 jaar, die allen waren gediagnosticeerd met een autismestoornis. De helft van de kinderen werd op basis van toeval toegewezen aan een ESDM-therapie, de andere helft kreeg een traditionele interventie, waaronder speciaal aangepaste lessen op school.
Na twee jaar werd van alle kinderen een hersenscan afgenomen terwijl ze keken naar foto's van ofwel menselijke gezichten of speelgoed. Die scans werden vergeleken met de scans van kinderen zonder autismestoornis.
Uit eerdere studies bleek dat kinderen met autisme een hogere activiteit vertonen als ze kijken naar speelgoed, en minder activiteit als ze kijken naar menselijke gezichten. In deze studie bleek het omgekeerde bij de kinderen die deelnamen aan het Denver-programma: zij hadden een verhoogde activiteit als ze keken naar de mensen, meer dan als ze speelgoed voorgeschoteld kregen.
"We hebben het patroon dus kunnen omkeren, zodat de kinderen met autisme een meer normale hersenactiviteit vertonen", vat Dawson samen in het blad Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry. Meer zelfs: de scans van autistische kinderen zijn niet te onderscheiden van die van normale kinderen.
De onderzoekster waarschuwt dat de 'Denver-methode' geen genezing is. "Het toont wel aan dat de hersenen kunnen veranderen, en dat er in een vroeg stadium de ontwikkeling nog in een andere, meer normale richting kan worden geduwd. Door vroeg in te grijpen, kunnen we de sterkte van de autismesymptomen afremmen en misschien wel het traject van de ziekte wijzigen." Maar Dawson maakt zich geen illusies: je geneest niet van autisme.
De symptomen afzwakken lijkt dan ook maar een halfslachtige oplossing maar voor wie moet samenleven met een autistisch kind kan het het verschil betekenen tussen niet-communiceren en meekunnen in een normale klas.
Het enige probleem is dat het ESDM-programma, ontwikkeld door Dawson en Sally Rogers momenteel enkel beschikbaar is in de Verenigde Staten, Australië, Japan, India en Zweden. De onderzoekers hopen wel dat andere landen volgen, maar hopen tegelijk dat ze niet het overzicht verliezen. De speciale technieken aanleren kost veel tijd en moeten heel precies gevolgd worden. Voor de buitenwereld lijken ze op een gewoon spel, maar het verloop ervan is minutieus vastgesteld.
Bron: DeMorgen.be
Geraldine Dawson stelde in 2009 al eens vast dat het IQ van autistische kinderen er 17,6 punten op vooruitging als ze twee jaar lang, vijf dagen per week, twee keer per dag een sessie van 2 uur volgden. Dat is het zogenaamde Early Start Denver Model (ESDM). Daarin leerden ze zich normale sociale gedragingen, zoals tanden poetsen en omgaan met familie.
Dawson en haar team zochten naar het waarom van deze verandering. Konden veranderingen in de hersenen aan de basis liggen? Voor de leeftijd van zes jaar zijn hersenen redelijk plastisch, en kunnen ze dus hervormd worden naargelang de ervaringen van en de invloeden voor het opgroeiende kind.
Dat werd getest op een groep van 48 kinderen, van 1,5 tot 3 jaar, die allen waren gediagnosticeerd met een autismestoornis. De helft van de kinderen werd op basis van toeval toegewezen aan een ESDM-therapie, de andere helft kreeg een traditionele interventie, waaronder speciaal aangepaste lessen op school.
Na twee jaar werd van alle kinderen een hersenscan afgenomen terwijl ze keken naar foto's van ofwel menselijke gezichten of speelgoed. Die scans werden vergeleken met de scans van kinderen zonder autismestoornis.
Uit eerdere studies bleek dat kinderen met autisme een hogere activiteit vertonen als ze kijken naar speelgoed, en minder activiteit als ze kijken naar menselijke gezichten. In deze studie bleek het omgekeerde bij de kinderen die deelnamen aan het Denver-programma: zij hadden een verhoogde activiteit als ze keken naar de mensen, meer dan als ze speelgoed voorgeschoteld kregen.
"We hebben het patroon dus kunnen omkeren, zodat de kinderen met autisme een meer normale hersenactiviteit vertonen", vat Dawson samen in het blad Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry. Meer zelfs: de scans van autistische kinderen zijn niet te onderscheiden van die van normale kinderen.
De onderzoekster waarschuwt dat de 'Denver-methode' geen genezing is. "Het toont wel aan dat de hersenen kunnen veranderen, en dat er in een vroeg stadium de ontwikkeling nog in een andere, meer normale richting kan worden geduwd. Door vroeg in te grijpen, kunnen we de sterkte van de autismesymptomen afremmen en misschien wel het traject van de ziekte wijzigen." Maar Dawson maakt zich geen illusies: je geneest niet van autisme.
De symptomen afzwakken lijkt dan ook maar een halfslachtige oplossing maar voor wie moet samenleven met een autistisch kind kan het het verschil betekenen tussen niet-communiceren en meekunnen in een normale klas.
Het enige probleem is dat het ESDM-programma, ontwikkeld door Dawson en Sally Rogers momenteel enkel beschikbaar is in de Verenigde Staten, Australië, Japan, India en Zweden. De onderzoekers hopen wel dat andere landen volgen, maar hopen tegelijk dat ze niet het overzicht verliezen. De speciale technieken aanleren kost veel tijd en moeten heel precies gevolgd worden. Voor de buitenwereld lijken ze op een gewoon spel, maar het verloop ervan is minutieus vastgesteld.
Bron: DeMorgen.be
maandag 29 oktober 2012
In de coulissen
leven met een autistisch gezin
Lea Witvrouwen is Lea Schepers, een van de hoofdspelers in de internationaal verkochte en veelgeprezen comedy op tv Benidorm Bastards waarin senioren de draak steken met alles en iedereen.
Achter haar jarenlange kundige en vrolijke acteerwerk zit een persoonlijk leven waarover ze nu voor het eerst getuigt. Haar twee (inmiddels volwassen) zonen hebben autisme. Hoe ze haar leven lang voor hen en voor hun vader zorgde en verdriet en vreugde mee beleefde, vertelt ze openhartig en rechtuit.
Een aangrijpend portret van een moedige en levenslustige vrouw die met vallen en opstaan lief en leed beleeft.
Lea Witvrouwen is Lea Schepers, een van de hoofdspelers in de internationaal verkochte en veelgeprezen comedy op tv Benidorm Bastards waarin senioren de draak steken met alles en iedereen.
Achter haar jarenlange kundige en vrolijke acteerwerk zit een persoonlijk leven waarover ze nu voor het eerst getuigt. Haar twee (inmiddels volwassen) zonen hebben autisme. Hoe ze haar leven lang voor hen en voor hun vader zorgde en verdriet en vreugde mee beleefde, vertelt ze openhartig en rechtuit.
Een aangrijpend portret van een moedige en levenslustige vrouw die met vallen en opstaan lief en leed beleeft.
BENEFIETVOORSTELLING BEN X, DE MUSICAL
Op vrijdag 28 december 2012 organiseert Musical van Vlaanderen in Capitole Gent een benefietvoorstelling van Ben X, de musical. MVV organiseert deze benefietavond ten voordele van de Vlaamse Vereniging Autisme (VVA), een vereniging die de belangen behartigt van mensen met een autismespectrumstoornis.
De musical Ben X vertelt het verhaal van Nic Balthazar over de autistische Ben die zwaar gepest wordt omwille van zijn ‘anders’ zijn. Het is een op en top liefdesverhaal, over ouderliefde, die elke grens overschrijdt.
“Graag zien is helpen!” is een quote van BEN. Musical van Vlaanderen wil helpen door geld in te zamelen voor de VVA (Vlaamse Vereniging Autisme) om een televisiespot te maken die de sensibilisering rond autisme zal versterken.
Ben x is een echt Gents verhaal. De benefietvoorstelling staat onder peterschap van Nic Balthazar. Regisseur Frank Van Laecke, acteur Pol Goossens en componist Dirk Brossé zetten zich alvast in voor dit initiatief.
Om deze avond en haar doelstelling te doen slagen, is Musical van Vlaanderen op zoek naar mensen die graag zien en die willen helpen!
GRAAG ZIEN IS HELPEN
Een ‘ GRAAG ZIEN’ ticket kost 100€. Een ticket omvat een gezellige verwelkoming met drankje en hapje, de mooie voorstelling BEN X en een feestelijke receptie. Bovendien ontvangt u per koppel ook het programmaboek én de CD van BEN X, de musical.
PRAKTISCH
Deze benefietavond vindt plaats op 28 december 2012 om 20u in Capitole Gent.
Wij ontvangen u graag vanaf 19u00.
Op vrijdag 28 december 2012 organiseert Musical van Vlaanderen in Capitole Gent een benefietvoorstelling van Ben X, de musical. MVV organiseert deze benefietavond ten voordele van de Vlaamse Vereniging Autisme (VVA), een vereniging die de belangen behartigt van mensen met een autismespectrumstoornis.
De musical Ben X vertelt het verhaal van Nic Balthazar over de autistische Ben die zwaar gepest wordt omwille van zijn ‘anders’ zijn. Het is een op en top liefdesverhaal, over ouderliefde, die elke grens overschrijdt.
“Graag zien is helpen!” is een quote van BEN. Musical van Vlaanderen wil helpen door geld in te zamelen voor de VVA (Vlaamse Vereniging Autisme) om een televisiespot te maken die de sensibilisering rond autisme zal versterken.
Ben x is een echt Gents verhaal. De benefietvoorstelling staat onder peterschap van Nic Balthazar. Regisseur Frank Van Laecke, acteur Pol Goossens en componist Dirk Brossé zetten zich alvast in voor dit initiatief.
Om deze avond en haar doelstelling te doen slagen, is Musical van Vlaanderen op zoek naar mensen die graag zien en die willen helpen!
GRAAG ZIEN IS HELPEN
Een ‘ GRAAG ZIEN’ ticket kost 100€. Een ticket omvat een gezellige verwelkoming met drankje en hapje, de mooie voorstelling BEN X en een feestelijke receptie. Bovendien ontvangt u per koppel ook het programmaboek én de CD van BEN X, de musical.
PRAKTISCH
Deze benefietavond vindt plaats op 28 december 2012 om 20u in Capitole Gent.
Wij ontvangen u graag vanaf 19u00.
Deze benefietavond vindt plaats op 28 december 2012 om 20u in Capitole Gent.
Wij ontvangen u graag vanaf 19u00.
zondag 28 oktober 2012
Voor iedereen die autisme nog steeds niet snapt...
Autisme, uitgelegd voor degenen onder ons die er nog steeds geen snars van snappen. (gemaakt door achtjarig meisje) twitter.com/dennenboom/sta…
— Denise Leusink (@dennenboom) oktober 22, 2012vrijdag 26 oktober 2012
De autismegeleidehond
Jaarlijks leidt KNGF Geleidehonden meerdere autismegeleidehonden op. Deze bijzondere honden zijn speciaal getraind om jonge kinderen van 3 tot 7 jaar met een autismespectrum stoornis (ASS) buitenshuis te begeleiden. Zij hebben tot doel de mobiliteit van het kind met autisme en het gezin te vergroten.
Veiligheid zonder strijd
Wij richten ons op gezinnen die vanwege hun autistische zoon of dochter nauwelijks nog de deur uit komen. Sommige kinderen zijn geneigd onverwacht weg te rennen, wat tot gevaarlijke situaties kan leiden. De ouders moeten deze kinderen voortdurend vasthouden. Dat geeft stress, zowel bij ouder als kind. De autismegeleidehond kan dit gedrag (vaak) wegnemen. Het kind wordt gekoppeld aan het tuigje van de hond en de ouder kan via de riem de hond sturen. Als het kind plots wegrent, blokkeert de hond en houdt het kind tegen. De hond biedt daardoor veiligheid en voorkomt strijd tussen ouder en kind. Na verloop van tijd blijkt het uitbreekgedrag bij veel kinderen totaal te verdwijnen.
Van proef naar succes
Buitenlandse hondenscholen boekten goede resultaten met dit type autismegeleidehonden. In 2007 besloten wij dit ook te doen, op proef. Deze proef is met succes afgerond en daarom zijn we in 2010 definitief door gegaan met het opleiden van autismegeleidehonden.
Pluspunten autismegeleidehond
“Max vindt zijn veiligheid bij Joël. Hij kan nu, met de hond in zijn nabijheid, rustig op een stoel zitten. Vroeger stuiterde hij alle kanten op. We kunnen Max nu meenemen met uitstapjes. Hij kán niet weg omdat hij vastzit aan Joël. Maar hij wil het ook niet meer. Hij is nu samen met Joël.”
Elke Siebelink, moeder van de autistische Max (5).
Veiligheid zonder strijd
Wij richten ons op gezinnen die vanwege hun autistische zoon of dochter nauwelijks nog de deur uit komen. Sommige kinderen zijn geneigd onverwacht weg te rennen, wat tot gevaarlijke situaties kan leiden. De ouders moeten deze kinderen voortdurend vasthouden. Dat geeft stress, zowel bij ouder als kind. De autismegeleidehond kan dit gedrag (vaak) wegnemen. Het kind wordt gekoppeld aan het tuigje van de hond en de ouder kan via de riem de hond sturen. Als het kind plots wegrent, blokkeert de hond en houdt het kind tegen. De hond biedt daardoor veiligheid en voorkomt strijd tussen ouder en kind. Na verloop van tijd blijkt het uitbreekgedrag bij veel kinderen totaal te verdwijnen.
Van proef naar succes
Buitenlandse hondenscholen boekten goede resultaten met dit type autismegeleidehonden. In 2007 besloten wij dit ook te doen, op proef. Deze proef is met succes afgerond en daarom zijn we in 2010 definitief door gegaan met het opleiden van autismegeleidehonden.
Pluspunten autismegeleidehond
- Door de koppeling met de hond wordt het kind begrensd tijdens het lopen op straat. Dit biedt het kind veiligheid en de ouder ontspanning.
- Uitbreekgedrag vermindert of sterft uit door het stelselmatig negeren ervan.
- Een hond oordeelt niet en wordt niet kwaad. Dit voorkomt escalatie van gedrag.
- Het kind maakt voor het eerst contact, met de hond en met anderen.
“Max vindt zijn veiligheid bij Joël. Hij kan nu, met de hond in zijn nabijheid, rustig op een stoel zitten. Vroeger stuiterde hij alle kanten op. We kunnen Max nu meenemen met uitstapjes. Hij kán niet weg omdat hij vastzit aan Joël. Maar hij wil het ook niet meer. Hij is nu samen met Joël.”
Elke Siebelink, moeder van de autistische Max (5).
Meer informatie: www.geleidehond.nl
Andere blogposts over Hulp- / Geleidehonden:
maandag 22 oktober 2012
Over de speciale aandacht die een kind met autisme op school nodig heeft
Door: Maddy Hulshof
Leerkracht basisonderwijs
Maddy Hulshof is auteur van het boek Dirigeren van de oceaan:
Andere boeken over Autisme en school/studie:
Leerkracht basisonderwijs
'Je hoeft ons natuurlijk niets te vertellen over autisme', had ze me over de telefoon meegedeeld. 'Ik zoek juist het andere verhaal, vanuit ouderperspectief'. We kenden elkaar niet en toch wilde ze graag dat ik sprak op haar afscheidsreceptie.
Ruim 40 jaar had ze gewerkt aan de verbinding van zorg in onderwijs. 'Van autisme daar weten de genodigden op de receptie alles van, ze hebben er dagelijks mee te maken, ze weten hoe de hazen lopen'. Okay.
Twee weken later kwam ze bij me om mijn presentatie - als ouder van een kind met specifieke opvoedingsbehoeftes - voor te bespreken. Als ik wil weten wat Gijs nodig heeft om te groeien, moet ik iedere dag goed kijken waar hij staat op welk gebied. Waar zijn zwakte zit (autisme) en waar zijn kracht (autisme). Het zijn net 'gewone' mensen: zwakte is ook kracht.
Al tijdens de eerste 5 minuten pakte ze mijn arm en zei 'ja maar dit wist ik niet, dat het zo werkt bij mensen met autisme'. Het werd haar al vrij snel duidelijk dat er geen schoolkant of thuiskant zit aan bijzondere kinderen, simpelweg omdat je altijd met het kind te maken hebt. Een kind laat zich lastig splitsen, maar gemakkelijk verbinden. Zoveel is er echt niet nodig om de sterkste constructie ter wereld te maken: een driehoek leerling-school-ouder. Als gelijkwaardige zijdes verbonden door communicatie. Als Knex.
In het echte leven waren we ook volop aan het Knexen met de nieuwe ambulant begeleider, de nieuwe mentor en de nieuwe huiswerkbegeleider. Gijs' zwakke overzicht wordt overschaduwd door zijn verbale talenten en zijn goede algemene kennis.
Lastig voor leraren om die slimme jongen nog eens extra te controleren of hij zijn huiswerk wel heeft opgeschreven; of hij zijn aantekeningen wel in het juiste schrift maakt; of hij begrijpt dat de regels voor een boekverslag op de schoolsite te vinden zijn; of hij inzicht in samenwerkingsopdrachten heeft. Dat hij niet van handvaardigheid houdt omdat hij zich het eindproduct simpelweg niet voor kan stellen. Dat je pas om hulp kunt vragen als je overzicht hebt van het probleem, en dit nu juist zijn probleem is!
Gijs overschreeuwt die zwakke overzichtskant met het lichaam en de woorden van een 20-jarige. Dan is het regelmatig nodig om school en thuis te verbinden. Gelukkig begrijpen we allemaal dat we de andere twee nodig hebben om een driehoek te vormen.
Die boomlange jongen kwam vorige week uit school als een zombie. Zich traag en stijf bewegend. Ogot. 'Ik ben eruit gestuurd' zei hij. Yes! dacht ik in mijn eigen kleine moederwereld: eruit gestuurd, gewoon als andere jongens. Hij vond het zelf ook wel terecht dat hij de les uit werd gezet, zei Gijs. 'Wat is dan het probleem?' vroeg ik hem. Wat volgde was een lang en warrig verslag, geheel passend bij een autistische denkwijze. Waar het op neerkwam was dat Gijs niet wist wat er van hem verwacht werd toen hij er eenmaal uitgestuurd was. Hij doolde door het gebouw en wilde zijn toevlucht zoeken in de toiletten. Dit werd hem door een toevallig passerende docent verboden. Gijs wist niet hoe de hazen moesten lopen.
Samen besloten we dat ik zijn mentor zou mailen of er een stappenplan 'uit-de-les-gestuurd-worden' was. Haar antwoord kwam de volgende dag: school had er nooit bij stil gestaan maar vond het uiterst logisch dat er een dergelijk protocol zou komen dat alle kinderen duidelijk maakte wat er van hen in deze situatie verwacht werd. Binnen 2 dagen was het geregeld!
Weer een driehoek die de wereld een stukje sterker maakt. Verbinden! Na ademen en voeden het belangrijkste in een mensenleven. 'Onze MBO-studenten zijn zo jong als ze stage moeten lopen, er wordt zoveel van ze verwacht op denk- en doeniveau' zei de directeur die wist hoe de hazen moesten lopen. Nu was het mijn beurt om te luisteren. Want ik zag Gijs al struikelen op die gebieden.
Voorwaarden om te groeien moeten wij, zijn ouders, voor hem creëren. Hij is nu pas 14, nog 2 jaar om te timmeren aan zijn zwakke kanten zodat zijn daden een beetje bij zijn woorden passen als hij 16 is. Mijn man en ik zochten en vonden een baantje voor hem: op zaterdag gaat hij werken bij een bedrijfje dat web-sites bouwt en bedrijfsfilms maakt. Zijn interesse-gebied.
Met de eigenaar spraken we af dat Gijs ook leert koffie zetten, telefoon opnemen, archief opruimen, en de boel een beetje schoonhoudt. Gijs is trots op zijn baantje. Hij fietst er zelf naar toe via – toeval! - het Hazenpad.
Altijd op zoek naar verbinding voor mijn kind. Blij dat ik me gehoord weet, dankbaar dat ik luisteren kan. Vanaf 2014 is het de taak van de gemeente om onenigheid tussen ouders en school op te lossen. Daar kan niemand winnen, en wie er het haasje wordt weten we allemaal.
Bron: Joop.nl
Ruim 40 jaar had ze gewerkt aan de verbinding van zorg in onderwijs. 'Van autisme daar weten de genodigden op de receptie alles van, ze hebben er dagelijks mee te maken, ze weten hoe de hazen lopen'. Okay.
Twee weken later kwam ze bij me om mijn presentatie - als ouder van een kind met specifieke opvoedingsbehoeftes - voor te bespreken. Als ik wil weten wat Gijs nodig heeft om te groeien, moet ik iedere dag goed kijken waar hij staat op welk gebied. Waar zijn zwakte zit (autisme) en waar zijn kracht (autisme). Het zijn net 'gewone' mensen: zwakte is ook kracht.
Al tijdens de eerste 5 minuten pakte ze mijn arm en zei 'ja maar dit wist ik niet, dat het zo werkt bij mensen met autisme'. Het werd haar al vrij snel duidelijk dat er geen schoolkant of thuiskant zit aan bijzondere kinderen, simpelweg omdat je altijd met het kind te maken hebt. Een kind laat zich lastig splitsen, maar gemakkelijk verbinden. Zoveel is er echt niet nodig om de sterkste constructie ter wereld te maken: een driehoek leerling-school-ouder. Als gelijkwaardige zijdes verbonden door communicatie. Als Knex.
In het echte leven waren we ook volop aan het Knexen met de nieuwe ambulant begeleider, de nieuwe mentor en de nieuwe huiswerkbegeleider. Gijs' zwakke overzicht wordt overschaduwd door zijn verbale talenten en zijn goede algemene kennis.
Lastig voor leraren om die slimme jongen nog eens extra te controleren of hij zijn huiswerk wel heeft opgeschreven; of hij zijn aantekeningen wel in het juiste schrift maakt; of hij begrijpt dat de regels voor een boekverslag op de schoolsite te vinden zijn; of hij inzicht in samenwerkingsopdrachten heeft. Dat hij niet van handvaardigheid houdt omdat hij zich het eindproduct simpelweg niet voor kan stellen. Dat je pas om hulp kunt vragen als je overzicht hebt van het probleem, en dit nu juist zijn probleem is!
Gijs overschreeuwt die zwakke overzichtskant met het lichaam en de woorden van een 20-jarige. Dan is het regelmatig nodig om school en thuis te verbinden. Gelukkig begrijpen we allemaal dat we de andere twee nodig hebben om een driehoek te vormen.
Die boomlange jongen kwam vorige week uit school als een zombie. Zich traag en stijf bewegend. Ogot. 'Ik ben eruit gestuurd' zei hij. Yes! dacht ik in mijn eigen kleine moederwereld: eruit gestuurd, gewoon als andere jongens. Hij vond het zelf ook wel terecht dat hij de les uit werd gezet, zei Gijs. 'Wat is dan het probleem?' vroeg ik hem. Wat volgde was een lang en warrig verslag, geheel passend bij een autistische denkwijze. Waar het op neerkwam was dat Gijs niet wist wat er van hem verwacht werd toen hij er eenmaal uitgestuurd was. Hij doolde door het gebouw en wilde zijn toevlucht zoeken in de toiletten. Dit werd hem door een toevallig passerende docent verboden. Gijs wist niet hoe de hazen moesten lopen.
Samen besloten we dat ik zijn mentor zou mailen of er een stappenplan 'uit-de-les-gestuurd-worden' was. Haar antwoord kwam de volgende dag: school had er nooit bij stil gestaan maar vond het uiterst logisch dat er een dergelijk protocol zou komen dat alle kinderen duidelijk maakte wat er van hen in deze situatie verwacht werd. Binnen 2 dagen was het geregeld!
Weer een driehoek die de wereld een stukje sterker maakt. Verbinden! Na ademen en voeden het belangrijkste in een mensenleven. 'Onze MBO-studenten zijn zo jong als ze stage moeten lopen, er wordt zoveel van ze verwacht op denk- en doeniveau' zei de directeur die wist hoe de hazen moesten lopen. Nu was het mijn beurt om te luisteren. Want ik zag Gijs al struikelen op die gebieden.
Voorwaarden om te groeien moeten wij, zijn ouders, voor hem creëren. Hij is nu pas 14, nog 2 jaar om te timmeren aan zijn zwakke kanten zodat zijn daden een beetje bij zijn woorden passen als hij 16 is. Mijn man en ik zochten en vonden een baantje voor hem: op zaterdag gaat hij werken bij een bedrijfje dat web-sites bouwt en bedrijfsfilms maakt. Zijn interesse-gebied.
Met de eigenaar spraken we af dat Gijs ook leert koffie zetten, telefoon opnemen, archief opruimen, en de boel een beetje schoonhoudt. Gijs is trots op zijn baantje. Hij fietst er zelf naar toe via – toeval! - het Hazenpad.
Altijd op zoek naar verbinding voor mijn kind. Blij dat ik me gehoord weet, dankbaar dat ik luisteren kan. Vanaf 2014 is het de taak van de gemeente om onenigheid tussen ouders en school op te lossen. Daar kan niemand winnen, en wie er het haasje wordt weten we allemaal.
Bron: Joop.nl
Maddy Hulshof is auteur van het boek Dirigeren van de oceaan:
Andere boeken over Autisme en school/studie:
Abonneren op:
Posts (Atom)