donderdag 15 september 2011
MKB (Midden- en kleinbedrijf) Nederland ziet autisme als bijzondere aanleg!
WERKNEMER MET BIJZONDERE AANLEG
(DYSLEXIE, ADHD, AUTISME)
Elke werkgever wil voldoende en goede werknemers aantrekken, die hun kwaliteit optimaal inzetten, hun beperkingen vermijden, goed samenwerken en productief zijn. Maar hoe zit dat met mensen die een bijzondere aanleg als ADHD, dyslexie, hoogbegaafdheid of autisme hebben?
Mensen met een bijzondere aanleg kunnen van grote waarde zijn voor een bedrijf. Zo zijn dyslectici vaak creatief, innovatief en slim. Mensen met ADHD kunnen goed multitasken en alles vanuit een breed perspectief bekijken, terwijl een autistische aanleg vaak detailgerichtheid, precisie en perfectionisme met zich meebrengt. Wanneer een bedrijf deze kwaliteiten gebruikt en de werknemers met de bijzondere aanleg op de juiste plek inzet, kan hij/zij een waardevolle aanvulling zijn op het team.
DOEL
MKB-Nederland wil werkgevers stimuleren om werknemers met een bijzondere aanleg in dienst te nemen. Dat komt de diversiteit in het bedrijf ten goede, mits werkgevers zich bewust zijn van zowel de kwaliteiten als de beperkingen die deze aanleg met zich meebrengt.
STAND VAN ZAKEN
In de volgende infobladen vindt u meer praktische informatie over de specifieke bijzondere aanleg van de werknemer:
Sociaal Op Stap met Smartphone
Autistische jongeren sociaal op stap met smartphone
Voor veel mensen met een beperking of handicap zijn sociale situaties erg ingewikkeld. Vooral voor mensen met een autisme spectrum stoornis. Daarom houdt de Kristallis Scholengroep op 25 maart 2011 voor de vierde keer de SociaalOpStap-dag. 30 autistische jongeren gaan die dag aan de slag met de website Sociaalopstap.nl. Daarnaast zullen 450 jongeren met autisme op 15 scholen gaan werken met de gratis Android applicatie ‘SociaalOpStap’.
Initiatiefnemers
De gratis Android applicatie wordt erg goed ontvangen door docenten, ouders en leerlingen, omdat het jongeren helpt om in lastige sociale situaties de juiste stap te zetten. De website (gratis toegankelijk) en de applicatie zijn ontstaan uit een samenwerking tussen de CED-Groep, het Landelijk Netwerk Autisme en het Mooiste Contact Fonds, een initiatief van KPN. Daarbij hebben 116 leerlingen een belangrijke bijdrage geleverd door mee te werken aan de totstandkoming van zowel de website als de app.
De gratis Android applicatie wordt erg goed ontvangen door docenten, ouders en leerlingen, omdat het jongeren helpt om in lastige sociale situaties de juiste stap te zetten. De website (gratis toegankelijk) en de applicatie zijn ontstaan uit een samenwerking tussen de CED-Groep, het Landelijk Netwerk Autisme en het Mooiste Contact Fonds, een initiatief van KPN. Daarbij hebben 116 leerlingen een belangrijke bijdrage geleverd door mee te werken aan de totstandkoming van zowel de website als de app.
Lespakket op maat
De Kristallis Scholengroep werkt de komende maanden aan een passend lespakket zodat er in de klas regelmatig aandacht kan worden besteed aan de website en de app. Doel is om beide een vast onderdeel te laten worden binnen het lesprogramma.
De Kristallis Scholengroep werkt de komende maanden aan een passend lespakket zodat er in de klas regelmatig aandacht kan worden besteed aan de website en de app. Doel is om beide een vast onderdeel te laten worden binnen het lesprogramma.
Gerelateerde informatie:
woensdag 14 september 2011
Positieve psychologie: een frisse wind...
http://nl.wikipedia.org/wiki/Positieve_psychologie
Er waait een frisse wind door de psychologie. Er wordt binnen het vakgebied (vooral in de VS) de laatste jaren steeds meer onderzoek gedaan naar fenomenen als geluk, welbevinden, empathie, vriendschap, liefde, succes en plezier.
Deze ‘positieve psychologie’ manifesteert zich als aanvulling op de reguliere psychologie. Daar ligt de focus vooral op psychische problemen, zoals angst, depressie, stress, stoornissen en afwijkend gedrag. Positief psychologen daarentegen, doen onderzoek naar omstandigheden waaronder mensen juist floreren en technieken die het welbevinden van mensen kunnen bevorderen.
Positieve psychologie focust zich dus minder op psychische problemen en afwijkingen, maar houdt zich vooral bezig met wat mensen gelukkig maakt. Voor autisten (en de mensen om hen heen) moet dit als muziek in de oren klinken.
Er waait een frisse wind door de psychologie. Er wordt binnen het vakgebied (vooral in de VS) de laatste jaren steeds meer onderzoek gedaan naar fenomenen als geluk, welbevinden, empathie, vriendschap, liefde, succes en plezier.
Deze ‘positieve psychologie’ manifesteert zich als aanvulling op de reguliere psychologie. Daar ligt de focus vooral op psychische problemen, zoals angst, depressie, stress, stoornissen en afwijkend gedrag. Positief psychologen daarentegen, doen onderzoek naar omstandigheden waaronder mensen juist floreren en technieken die het welbevinden van mensen kunnen bevorderen.
Positieve psychologie focust zich dus minder op psychische problemen en afwijkingen, maar houdt zich vooral bezig met wat mensen gelukkig maakt. Voor autisten (en de mensen om hen heen) moet dit als muziek in de oren klinken.
Te lang heeft de klassieke psychologie en psychiatrie tegen ons gezegd: "Er is iets mis met jullie, jullie hebben een stoornis..!" "We gaan jullie behandelen, zodat jullie leren om met je stoornis om te gaan en je aan te passen aan wat de wereld om je heen van je verlangt...!"
Gelukkig hoeven we dat niet meer aan te nemen. We zijn namelijk niet "gestoord", maar we zijn "anders". Of zelfs dat niet: op sommige terreinen zijn we namelijk zwakker en op andere sterk. Net zoals iedereen... Gelukkig mogen we van de Positieve Psychologie nu zijn wie we zijn en mogen we van de rest van de samenleving vragen en verwachten dat we worden gewaardeerd voor onze bijzondere eigenschappen en talenten en dat onze kwetsbare kanten worden geaccepteerd en gerespecteerd..!
Tja, vragen en verwachten mogen we natuurlijk.
Maar of het al zover is dat we dat kunnen gaan ervaren...
Lego en Autisme...
Bouwen met Lego is goed voor autisten. Ze leren door het speelgoed beter om te gaan met nieuwe situaties.
Good old Lego is niet alleen een goede oefening voor toekomstige ingenieurs, architecten en Bob de bouwers, maar ook voor autisten. Dat is de conclusie uit een recent onderzoek.
Het bouwen met de Legosteentjes zorgt ervoor dat de creativiteit van de autisten geprikkeld wordt, iets dat tot nu toe als zeer moeilijk werd ervaren.
Autisten hebben die creativiteit nodig om te zorgen dat ze minder in de stress schieten bij veranderende situaties. Het dagelijks leven is voor mensen zonder autisme al vaak vol veranderingen en autisten zijn hier extra gevoelig voor.
Daarnaast houden kinderen met autisme ervan om dingen te doen die ze gewend zijn om te doen.
Kunnen zij het maken? Nou en of!
Bouwen ze met Lego, dan maken ze vaak één bepaald ding zoals een huis en niets anders dan een huis. Door hen aan te sporen en uit te nodigen om creatiever te bouwen, worden ze langzamerhand geprikkeld buiten hun gewoontes dingen te doen. Hierdoor kunnen ze beter omgaan met situaties die ze niet verwachten. Dit kan iets heel simpels zijn als het terug-groeten wanneer iemand hallo zegt op straat.
De kinderen in het onderzoek werden elke keer aan het begin van de onderzoeksessie gevraagd om iets nieuws te bouwen. Snapten ze dit niet, dan werd er iets voorgedaan. Lukte het hen dan wel, dan werden ze beloond met een klein cadeautje. Daarna kregen de proefpersoontjes houten blokken in plaats van de plastic lego-steentjes om te kijken of ze daarmee ook durfden te bouwen.
Tenslotte kregen ze de Legosteentjes terug om te kijken of de proefpersonen doorgingen met experimenteel bouwen. Ditmaal zonder verdere instructies of beloning. Tijdens een vervolgafspraak met de doktoren bleek dat de autistische proefpersoontjes nog steeds creatief aan het bouwen zijn.
Dit onderzoek moet een aanzet zijn voor onderzoeken in de toekomst waarin speelgoed wordt gebruikt om sociale vaardigheden aan te leren aan mensen met een psychische stoornis of autisme.
Good old Lego is niet alleen een goede oefening voor toekomstige ingenieurs, architecten en Bob de bouwers, maar ook voor autisten. Dat is de conclusie uit een recent onderzoek.
Het bouwen met de Legosteentjes zorgt ervoor dat de creativiteit van de autisten geprikkeld wordt, iets dat tot nu toe als zeer moeilijk werd ervaren.
Autisten hebben die creativiteit nodig om te zorgen dat ze minder in de stress schieten bij veranderende situaties. Het dagelijks leven is voor mensen zonder autisme al vaak vol veranderingen en autisten zijn hier extra gevoelig voor.
Daarnaast houden kinderen met autisme ervan om dingen te doen die ze gewend zijn om te doen.
Kunnen zij het maken? Nou en of!
Bouwen ze met Lego, dan maken ze vaak één bepaald ding zoals een huis en niets anders dan een huis. Door hen aan te sporen en uit te nodigen om creatiever te bouwen, worden ze langzamerhand geprikkeld buiten hun gewoontes dingen te doen. Hierdoor kunnen ze beter omgaan met situaties die ze niet verwachten. Dit kan iets heel simpels zijn als het terug-groeten wanneer iemand hallo zegt op straat.
De kinderen in het onderzoek werden elke keer aan het begin van de onderzoeksessie gevraagd om iets nieuws te bouwen. Snapten ze dit niet, dan werd er iets voorgedaan. Lukte het hen dan wel, dan werden ze beloond met een klein cadeautje. Daarna kregen de proefpersoontjes houten blokken in plaats van de plastic lego-steentjes om te kijken of ze daarmee ook durfden te bouwen.
Tenslotte kregen ze de Legosteentjes terug om te kijken of de proefpersonen doorgingen met experimenteel bouwen. Ditmaal zonder verdere instructies of beloning. Tijdens een vervolgafspraak met de doktoren bleek dat de autistische proefpersoontjes nog steeds creatief aan het bouwen zijn.
Dit onderzoek moet een aanzet zijn voor onderzoeken in de toekomst waarin speelgoed wordt gebruikt om sociale vaardigheden aan te leren aan mensen met een psychische stoornis of autisme.
Autistisch èn gelukkig..!
‘Alles aan mijn bestaan is extreem,’ schrijft Wessel Broekhuis. ‘Mijn zintuigen werken op 200 procent en mijn bestaan kan dat niet bijbenen. Alles komt ongelooflijk hard bij me binnen. De wereld verzwelgt en verplettert me dagelijks.’
Wessel is 17 jaar en zit in 5 vwo. Hij heeft Asperger, een soort autisme. Dat is een stoornis in de hersenen waar je niets aan kunt doen. Er zijn vele soorten autisme en autisten verschillen óók net zo van elkaar als andere mensen. Wat voor álle autisten geldt, is dat ze moeite hebben om contact te maken met hun omgeving. En dat is lastig, want de omgeving is zo’n beetje alles wat je zelf niet bent.
Angsten
Op zijn derde bleek al dat Wessel anders was dan zijn leeftijdgenoten. Hij gebruikte woorden zoals ‘thans’ en ‘immers’. Hij was snel overstuur en had vaak driftbuien. Hij struikelde de hele tijd. En hij wilde over niets anders praten dan over dieren, vooral dinosaurussen.
Later ontwikkelde hij allerlei angsten en dwanghandelingen. Na het handen wassen was hij bijvoorbeeld wel een kwartier bezig met afdrogen. Op dit moment heeft hij het weer moeilijk met het dichtdraaien van kachels. Hij controleert wel twintig keer of hij het goed heeft gedaan. Als hij dat niet doet, wordt hij heel onrustig. Dan moet hij er steeds aan denken en kan hij niet slapen.
Genieten
Een rotleven? Wessel wil niet ontkennen dat het leven een opgave voor hem is. Maar dat je als autist niet gelukkig kunt zijn? Nee, dat vindt Wessel helemaal niet. Hij schreef een boek om uit te leggen waarom niet. Het heet Alleen met mijn wereld.
In Alleen met mijn wereld schrijft Wessel over zijn leven. Over alles wat moeilijk is. Maar vooral ook over wat hij overwonnen heeft en waar hij nu van kan genieten. Van muziek bijvoorbeeld. ‘Vroeger kon ik niet tegen harde geluiden en mensenmassa’s,’ vertelt hij. ‘Maar ik ben deze zomer wél naar Lowlands geweest, een muziekfestival met 55 duizend bezoekers.’
Metal
Ook dat hij nog eens op een gewone school zou zitten, had hij nooit gedacht. Nu doet hij zelfs 5 vwo. Hij krijgt wel een beetje een speciale behandeling. Omdat hij een slecht handschrift heeft, mag hij bijvoorbeeld zijn toetsen op een laptop maken. En samenwerken hoeft hij nooit.
Wessels grote passie is metal. Hij, leest erover, schrijft erover en speelt in zijn eigen band Crush. Als hij met metal bezig is, vergeet hij alles om zich heen en voelt hij zich helemaal gelukkig. Het kán! Dat is wat hij wil laten zien. ‘Vrijheid en tevredenheid met jezelf is geluk,’ schrijft hij. ‘Ik heb gezegevierd met dat wat ik ben: metalfan, zanger, maar bovenal schrijver en autist.’
Wessel is 17 jaar en zit in 5 vwo. Hij heeft Asperger, een soort autisme. Dat is een stoornis in de hersenen waar je niets aan kunt doen. Er zijn vele soorten autisme en autisten verschillen óók net zo van elkaar als andere mensen. Wat voor álle autisten geldt, is dat ze moeite hebben om contact te maken met hun omgeving. En dat is lastig, want de omgeving is zo’n beetje alles wat je zelf niet bent.
Angsten
Op zijn derde bleek al dat Wessel anders was dan zijn leeftijdgenoten. Hij gebruikte woorden zoals ‘thans’ en ‘immers’. Hij was snel overstuur en had vaak driftbuien. Hij struikelde de hele tijd. En hij wilde over niets anders praten dan over dieren, vooral dinosaurussen.
Later ontwikkelde hij allerlei angsten en dwanghandelingen. Na het handen wassen was hij bijvoorbeeld wel een kwartier bezig met afdrogen. Op dit moment heeft hij het weer moeilijk met het dichtdraaien van kachels. Hij controleert wel twintig keer of hij het goed heeft gedaan. Als hij dat niet doet, wordt hij heel onrustig. Dan moet hij er steeds aan denken en kan hij niet slapen.
Genieten
Een rotleven? Wessel wil niet ontkennen dat het leven een opgave voor hem is. Maar dat je als autist niet gelukkig kunt zijn? Nee, dat vindt Wessel helemaal niet. Hij schreef een boek om uit te leggen waarom niet. Het heet Alleen met mijn wereld.
In Alleen met mijn wereld schrijft Wessel over zijn leven. Over alles wat moeilijk is. Maar vooral ook over wat hij overwonnen heeft en waar hij nu van kan genieten. Van muziek bijvoorbeeld. ‘Vroeger kon ik niet tegen harde geluiden en mensenmassa’s,’ vertelt hij. ‘Maar ik ben deze zomer wél naar Lowlands geweest, een muziekfestival met 55 duizend bezoekers.’
Metal
Ook dat hij nog eens op een gewone school zou zitten, had hij nooit gedacht. Nu doet hij zelfs 5 vwo. Hij krijgt wel een beetje een speciale behandeling. Omdat hij een slecht handschrift heeft, mag hij bijvoorbeeld zijn toetsen op een laptop maken. En samenwerken hoeft hij nooit.
Wessels grote passie is metal. Hij, leest erover, schrijft erover en speelt in zijn eigen band Crush. Als hij met metal bezig is, vergeet hij alles om zich heen en voelt hij zich helemaal gelukkig. Het kán! Dat is wat hij wil laten zien. ‘Vrijheid en tevredenheid met jezelf is geluk,’ schrijft hij. ‘Ik heb gezegevierd met dat wat ik ben: metalfan, zanger, maar bovenal schrijver en autist.’
Positief psychologische beschrijving van het Syndroom van Asperger
http://en.wikipedia.org/wiki/Positive_psychology
Vindt jij het ook zo vermoeiend om steeds over de problemen rond het syndroom van Asperger te lezen. Hoe zit het eigenlijk met iets positiefs? Immers, het syndroom van Asperger is méér dan wat je allemaal niet kunt doen..!
Syndroom van Asperger (Positief psychologische beschrijving)
Het syndroom van Asperger is een pervasieve ontwikkelings differentiatie. Personen die ermee zijn begiftigd, staan bekend om hun concentratievermogen, zintuiglijk waarnemingsvermogen, individualiteit, en vaak diepgaande kennis van hun gekozen vakgebied. Het syndroom wordt vooral herkend in mensen met (boven)gemiddelde intelligentie, die intellectuele inspanning verkiezen boven genotszucht en betekenisvolle relaties boven oppervlakkige ontmoetingen en geroddel.
A. Individualiteit
B. Perceptuele scherpte
C. Concentratie
D. Diepte van kennis
Vindt jij het ook zo vermoeiend om steeds over de problemen rond het syndroom van Asperger te lezen. Hoe zit het eigenlijk met iets positiefs? Immers, het syndroom van Asperger is méér dan wat je allemaal niet kunt doen..!
Syndroom van Asperger (Positief psychologische beschrijving)
Het syndroom van Asperger is een pervasieve ontwikkelings differentiatie. Personen die ermee zijn begiftigd, staan bekend om hun concentratievermogen, zintuiglijk waarnemingsvermogen, individualiteit, en vaak diepgaande kennis van hun gekozen vakgebied. Het syndroom wordt vooral herkend in mensen met (boven)gemiddelde intelligentie, die intellectuele inspanning verkiezen boven genotszucht en betekenisvolle relaties boven oppervlakkige ontmoetingen en geroddel.
A. Individualiteit
- Is niet bang om een eigen mening te uiten, ondanks mogelijke sociale gevolgen
- Kleedt zich uit oogpunt van comfort en zelfgekozen esthetische overwegingen
- Handelt uit principe, niet op basis van sociale conventies
- Heeft een uniek gevoel voor humor
- Heeft compassie met en is betrokken op anderen
- Laat zich niet leiden door misleidende, vage argumenten; neigt sterk naar logisch handelen
- Is integer
- Heeft een originele benadering van het oplossen van problemen
B. Perceptuele scherpte
- Heeft een scherp gehoor
- Een buitengewoon gezichtsvermogen
- Is gevoelig voor aanrakingen
- Merkt details op die anderen niet zien
- Heeft een diepzinnige, informatieve taalstijl
C. Concentratie
- Kan zich ook voor langere tijd blijven concentreren op een bepaalde taak
- Gaat de confrontatie met problemen of hindernissen niet uit de weg
- Heeft sterke interesses
- Is trouw en toegewijd in relaties met anderen
D. Diepte van kennis
- Kent veel feiten over bepaalde onderwerpen
- Kan de nuances van een abstracte kwestie beschouwen
- Geniet van het leren
- Laat zich niet afschrikken om ook meer esoterische kwesties te bestuderen
- Heeft een elegante, intelligente woordenschat
dinsdag 13 september 2011
"Uw kind heeft Autisme"...
"Uw kind heeft autisme"..!!
Stort dan je wereld in?
Of is dat al jaren eerder gebeurd?
Op het moment dat je je realiseert dat er iets met je kind aan de hand is?
Voorbij zijn dan in ieder geval de momenten dat je je twijfels weg theoretiseert.
Maar ook dat je denkt dat het aan jezelf ligt; aan je relatie, de ruzies.
Of dat ze ze niet goed opvoed...
Alsof opvoeding trouwens iets is wat echt bestaat...
Volgens mij namelijk niet (of nauwelijks, of hooguit letterlijk...)
Kinderen voed je niet op, ze groeien op. Jij leeft je leven en zij worden groot terwijl ze (in het gunstigste geval) bij jou thuis inwonen.
Natuurlijk praat je met ze en geef je ze aanwijzingen of opdrachten of verbiedt je ze zelfs dingen. Maar die dingen zijn toch voor het grootste deel gericht op je eigen voor- en afkeuren en echt niet in eerste aanleg altijd even zuiver pedagogisch van insteek...
De beste kansen heeft je kind dus als je zelf inderdaad je leven leeft en daarbij zo min mogelijk goed bedoelde aanwijzingen of adviezen-, maar in plaats daarvan véél goede voorbeelden geeft. Maar dan ook weer niet te veel, want dan loop je weer de kans dat ze je niet meer serieus nemen en zich daarom tegen je af gaan zetten...
Ik wil ook af van het sprookje dat het allemaal aan de ouders zou liggen. Dat "slechte" ouders "slechte" kinderen voortbrengen en dat slecht voorbeeld slecht doet volgen...
Mijn opa vaderszijde was predikant en trok met een zendingstent door het land. Mijn grootouders van moederszijde waren Joods en hebben samen met mijn moeder op wonderbaarlijke wijze de tweede wereldoorlog en de hongerwinter in Rotterdam overleefd. \
Mijn vader was crimineel en pedofiel. Mijn moeder had wat je nu een borderlinestoornis zou noemen en heeft een groot deel van haar volwassen leven en mijn jeugd in psychiatrische inrichtingen doorgebracht. Mijn moeder was constant en afwisselend overbezorgd, achterdochtig, afkeurend, claimend, vijandig, dwingend en obsessief.
Mijn vader was vrijwel altijd afwezig (en soms gedetineerd). Mijn ouders zijn dan ook uiteindelijk gescheiden toen ik net in de pubertijd kwam. Moeder ging naar een psychiatrische inrichting en ik mocht ervoor "kiezen" om bij mijn vader te blijven, die vanaf dat moment van de ene criminele acitviteit in de andere rolde. Inbraken, oplichting, verduistering enz. waar ik bijna altijd van op de hoogte, maar nooit bij betrokken was.
Ik heb een leuke baan die er toe doet en ik heb al 20 jaar een heel behoorlijke relatie met mijn vrouw en afgezien van wat overgewicht (door ietwat emotioneel getint eetgedrag) vind ik mezelf psychisch toch redelijk gezond...
Mijn schoonouders zijn na een werkzaam leven gepensioneerd. Oma werkte in de zorg; opa als machinist op de grote vaart. Nadat de de kinderen kwamen bleef hij aan de wal en heeft hij bij diverse scheepswerven en machinefabrieken gewerkt. Hij eindigde zijn carriere bij de overheid. Een echte "vakidioot". Een man van regels, cijfers en structuur; wars van emoties en levend in een eigen "werkelijkheid". Het omgaan met zijn eigen (opgroeiende) kinderen was hem al een opgave; van zijn autistische kleinkinderen en onze "opvoeding" snapte hij echt helemaal niets...
Kinderen met autisme...
Waar vind je begrip en wie leeft er met je mee?
Of moet je dat helemaal niet verwachten?
"Dat zou je toch niet zeggen..".
"Het zijn toch van die leuke jongens..".
"Je ziet er helemaal niets aan..".
"En je merkt er verder ook nauwelijks wat van....".
Allemaal waar in de beleving van de achteloze waarnemer... De vrienden en familie waar je een keertje op bezoek bent, of die een avondje komen eten. De leerkracht die ze vergelijkt met de doorsnee ongemotiveerde tiener.
Ze zien alleen nooit hun hartverscheurende kwetsbaarheid; hun doorlopende worsteling om de wereld om zich heen te begrijpen en hun weg daarin te vinden; hun angst en paniek en de niet aflatende zorgen die je je als ouder daarover maakt.
Ze voelen niet de pijn van het aan scherven vallende toekomstbeeld van een ouder die zijn pasgeboren kind voor het eerst tegen zich aan drukt en ervaren niet de bijna constante dagelijkse hectiek van alles voor ze te moeten regelen en ze overal aan te moeten herinneren of voor te moeten motiveren. Ook niet de toeslaande paniek bij nieuwe situaties of het verzet tegen de (in onze ogen) eenvoudigste opdrachten. Of het eindeloze herhalen bij het intrainen van gewenst (lees "aangepast") gedrag.
Je houdt oneindig veel van ze, maar het is alsof je constant met ze in conflict bent. Ze constant alles na moet dragen en overal op moet letten of er niet iets fout gaat. Het ene moment loop je in huis te zoeken naar hun schoolboeken; het andere loop je scheldend door het dorp, op zoek naar waar ze hun fiets hebben achtergelaten...
Dan weer de tranen verdringend en met een brok in je keel naar ze luisterend als ze je vertellen dat ze 's-avonds niet in slaap kunnen komen omdat ze zich zo'n zorgen maken over de meest onbenullige "onzinnigheden"...
"Maar dat is toch gewoon pubergedrag...".
Natuurlijk is het dat, maar dit soort dingen ervaren autisten (en hun ouders) doorlopend. Meermalen per dag; de hele dag; 365 dagen per jaar; hun hele leven lang...
Familie, vrienden, zorg- en hulpverleners, leerkrachten enz...
Allemaal moet je ze contstant uitleggen wat er aan de hand is, hoe dat moet worden opgelost en hoezo en waarom je nu alweer een gesprek wilt of waarom je nu alweer verstek laat gaan of bijna nooit meer wat van je laat weten...
Het zuigt je leeg en het vreet je soms op. Het is of niemand je begrijpt en je je constant moet verantwoorden. Alsof je overal alleen voor staat. En als je denkt dat iemand het dan eindelijk begrijpt, dan blijkt dat je ze daar de week daarop toch weer aan moet helpen herinneren...
"Uw kind heeft Autisme"...
Je wereld stort misschien niet in, maar hij is in ieder geval nooit meer dezelfde...
Stort dan je wereld in?
Of is dat al jaren eerder gebeurd?
Op het moment dat je je realiseert dat er iets met je kind aan de hand is?
Voorbij zijn dan in ieder geval de momenten dat je je twijfels weg theoretiseert.
Maar ook dat je denkt dat het aan jezelf ligt; aan je relatie, de ruzies.
Of dat ze ze niet goed opvoed...
Alsof opvoeding trouwens iets is wat echt bestaat...
Volgens mij namelijk niet (of nauwelijks, of hooguit letterlijk...)
Kinderen voed je niet op, ze groeien op. Jij leeft je leven en zij worden groot terwijl ze (in het gunstigste geval) bij jou thuis inwonen.
Natuurlijk praat je met ze en geef je ze aanwijzingen of opdrachten of verbiedt je ze zelfs dingen. Maar die dingen zijn toch voor het grootste deel gericht op je eigen voor- en afkeuren en echt niet in eerste aanleg altijd even zuiver pedagogisch van insteek...
De beste kansen heeft je kind dus als je zelf inderdaad je leven leeft en daarbij zo min mogelijk goed bedoelde aanwijzingen of adviezen-, maar in plaats daarvan véél goede voorbeelden geeft. Maar dan ook weer niet te veel, want dan loop je weer de kans dat ze je niet meer serieus nemen en zich daarom tegen je af gaan zetten...
Ik wil ook af van het sprookje dat het allemaal aan de ouders zou liggen. Dat "slechte" ouders "slechte" kinderen voortbrengen en dat slecht voorbeeld slecht doet volgen...
Mijn opa vaderszijde was predikant en trok met een zendingstent door het land. Mijn grootouders van moederszijde waren Joods en hebben samen met mijn moeder op wonderbaarlijke wijze de tweede wereldoorlog en de hongerwinter in Rotterdam overleefd. \
Mijn vader was crimineel en pedofiel. Mijn moeder had wat je nu een borderlinestoornis zou noemen en heeft een groot deel van haar volwassen leven en mijn jeugd in psychiatrische inrichtingen doorgebracht. Mijn moeder was constant en afwisselend overbezorgd, achterdochtig, afkeurend, claimend, vijandig, dwingend en obsessief.
Mijn vader was vrijwel altijd afwezig (en soms gedetineerd). Mijn ouders zijn dan ook uiteindelijk gescheiden toen ik net in de pubertijd kwam. Moeder ging naar een psychiatrische inrichting en ik mocht ervoor "kiezen" om bij mijn vader te blijven, die vanaf dat moment van de ene criminele acitviteit in de andere rolde. Inbraken, oplichting, verduistering enz. waar ik bijna altijd van op de hoogte, maar nooit bij betrokken was.
Ik heb een leuke baan die er toe doet en ik heb al 20 jaar een heel behoorlijke relatie met mijn vrouw en afgezien van wat overgewicht (door ietwat emotioneel getint eetgedrag) vind ik mezelf psychisch toch redelijk gezond...
Mijn schoonouders zijn na een werkzaam leven gepensioneerd. Oma werkte in de zorg; opa als machinist op de grote vaart. Nadat de de kinderen kwamen bleef hij aan de wal en heeft hij bij diverse scheepswerven en machinefabrieken gewerkt. Hij eindigde zijn carriere bij de overheid. Een echte "vakidioot". Een man van regels, cijfers en structuur; wars van emoties en levend in een eigen "werkelijkheid". Het omgaan met zijn eigen (opgroeiende) kinderen was hem al een opgave; van zijn autistische kleinkinderen en onze "opvoeding" snapte hij echt helemaal niets...
Kinderen met autisme...
Waar vind je begrip en wie leeft er met je mee?
Of moet je dat helemaal niet verwachten?
"Dat zou je toch niet zeggen..".
"Het zijn toch van die leuke jongens..".
"Je ziet er helemaal niets aan..".
"En je merkt er verder ook nauwelijks wat van....".
Allemaal waar in de beleving van de achteloze waarnemer... De vrienden en familie waar je een keertje op bezoek bent, of die een avondje komen eten. De leerkracht die ze vergelijkt met de doorsnee ongemotiveerde tiener.
Ze zien alleen nooit hun hartverscheurende kwetsbaarheid; hun doorlopende worsteling om de wereld om zich heen te begrijpen en hun weg daarin te vinden; hun angst en paniek en de niet aflatende zorgen die je je als ouder daarover maakt.
Ze voelen niet de pijn van het aan scherven vallende toekomstbeeld van een ouder die zijn pasgeboren kind voor het eerst tegen zich aan drukt en ervaren niet de bijna constante dagelijkse hectiek van alles voor ze te moeten regelen en ze overal aan te moeten herinneren of voor te moeten motiveren. Ook niet de toeslaande paniek bij nieuwe situaties of het verzet tegen de (in onze ogen) eenvoudigste opdrachten. Of het eindeloze herhalen bij het intrainen van gewenst (lees "aangepast") gedrag.
Je houdt oneindig veel van ze, maar het is alsof je constant met ze in conflict bent. Ze constant alles na moet dragen en overal op moet letten of er niet iets fout gaat. Het ene moment loop je in huis te zoeken naar hun schoolboeken; het andere loop je scheldend door het dorp, op zoek naar waar ze hun fiets hebben achtergelaten...
Dan weer de tranen verdringend en met een brok in je keel naar ze luisterend als ze je vertellen dat ze 's-avonds niet in slaap kunnen komen omdat ze zich zo'n zorgen maken over de meest onbenullige "onzinnigheden"...
"Maar dat is toch gewoon pubergedrag...".
Natuurlijk is het dat, maar dit soort dingen ervaren autisten (en hun ouders) doorlopend. Meermalen per dag; de hele dag; 365 dagen per jaar; hun hele leven lang...
Familie, vrienden, zorg- en hulpverleners, leerkrachten enz...
Allemaal moet je ze contstant uitleggen wat er aan de hand is, hoe dat moet worden opgelost en hoezo en waarom je nu alweer een gesprek wilt of waarom je nu alweer verstek laat gaan of bijna nooit meer wat van je laat weten...
Het zuigt je leeg en het vreet je soms op. Het is of niemand je begrijpt en je je constant moet verantwoorden. Alsof je overal alleen voor staat. En als je denkt dat iemand het dan eindelijk begrijpt, dan blijkt dat je ze daar de week daarop toch weer aan moet helpen herinneren...
"Uw kind heeft Autisme"...
Je wereld stort misschien niet in, maar hij is in ieder geval nooit meer dezelfde...
Abonneren op:
Posts (Atom)